فرایند سیاستگذاری بلندمدت توسعه

هسته اصلی فرایند سیاستگذاری بلندمدت توسعه کشورهای در حال توسعه، شناسایی نوع نظم اجتماعی حاکم بر آن کشورهاست، به‌طوری‌که برمبنای تغییر تدریجی نظم اجتماعی حاکم می‌توان سیاست‌های بلندمدت را طراحی کرد. در ارزیابی میزان موفقیت این سیاست‌ها ملاحظات اقتصاد سیاسی مبنای عمل قرار می‌گیرد. بر این اساس ضمن توجه به تضادهای اجتماعی نهفته در سیاستگذاری، بازندگان و برندگان شناسایی و سازوکار جبران زیان در چارچوب کلان بهبود تدریجی نظم اجتماعی طراحی می‌شوند؛ سپس روش‌های سامان‌دهی سیاست‌ها بر‌مبنای علل مستقیم توسعه (سرمایه‌گذاری (فیزیکی و انسانی) و تکنولوژی) و علل بنیادین توسعه (نهاد، فرهنگ و جغرافیا) مورد توجه قرار می‌گیرند. تدوین بسته سیاستی سازگار مبتنی‌بر رهیافت پیشنهادی مقاله به شکل‌گیری توازن دوگانه (در نظام‌های سیاسی و اقتصادی) و توسعه متوازن آن منجر می‌شود و از گرفتار شدن در دام تعادل پایین و نتایج آن (از جمله آشوب، کودتا و انقلاب) اجتناب می‌گردد. این مقاله نشان می‌دهد تجربه توسعه ایران با رهیافت پیشنهادی سازگار است.